حماسه ایلیا

حماسه ایلیا؛ همسرایی شعر جاودانه سعدی ( بنی آدم …) در بیمارستان جلیل در پی اهدای عضو
ایلیا، بزرگ مرد کوچک

بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش زیک گوهرند

در رزم ها و حماسه های میدانی حتی اگر حق بر باطل پیروز گردد آنچه در انتها در رزمگاه دیده می شود پیکر انسانهایی است که بی نفس و بی جان و بی زندگی شده اند. اهدای زندگی دوباره و سلامتی نمی بینیم هر چند جانهایی در امان می مانند و خاکی حفظ می شود و عزت هایی عزیز می شوند.

در حماسه اهدای عضو، اهدای زندگی و سلامتی می بینیم.
در سحرگاه امروز ( پنج شنبه؛ ۱۲ خرداد ) در بیمارستان جلیل یاسوج، ایلیای عزیز و دلبند چهارمین بهار عمرش را ندید و آسمانی گشت و با هزاران امید و رویای شیرین کودکی، زندگی دنیوی را به سوی بهشت، بدرود گفت.
در حالیکه مسئولین مربوطه در اهدای عضو و بیمارستان در تردید پیشنهادشان به خانواده ایلیا جهت اهدای عضو، در پی ادبیات و لحن مناسب حال می گشتند تا شاید بتوانند به جای نو گل پرپر شده، گلهای دیگری را به گلستان زندگی برگردانند، پدر ایلیای عزیز (مهندس جمال خلیلی تبار ) و بویژه مادر بزرگوارش با دلی دریایی و مهری آفتابی بدون لکنت و اما و اگر، حاتم وار جلودار شدند و اعضای جگرگوشه شان را تقدیم سلامتی و حیات دوباره دیگر هم نوعانمان نمودند. تصمیمی حماسه گونه که معلوم بود سالها پیشتر که بواسطه تفکر و باورهای درونی در فهم و درک این شیرزن نشسته است. تصمیمی سخت و جانکاه که نشان داد بی سبب این شعر شهیر و جهانی و انسانی در وجود شاعر ایرانی ( سعدی سخن ) تراوش نکرده است و ایران سرزمین بنی آدمهای غمخوار انسانیت و حماسه های قهرمانانی چون گرد آفرین هاو بی بی مریم ها و مادر ایلیا هاست.

امیدوارم همه ایران باهم شعر بنی آدم را همسرایی کنیم، دل را یکدله کنیم، تصمیم مان را بگیریم و بر قله افتخار سخاوت و انسان دوستی و اهدای عضو در دنیا بنشینیم.

دوای هم، شفای هم، برای هم، فدای هم
دل هم، جان هم، جانان هم، دلدار هم باشیم.

تسلیت و تبریک به خانواده انسان دوست خلیلی تبار
یاد رنگین ایلیا در خاطرمان می ماند.

سیروس پرآور